บทที่ 6 ตอนที่ 6
อันนาเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม และยกขาขึ้นพาดกับโต๊ะกระจกตรงหน้า
“มาสิ ยืนเซ่ออยู่ได้”
แต่เมื่อเห็นปั้นหยายืนนิ่งอยู่ หล่อนก็ต้องตวาดเรียกอีกครั้งอย่างหงุดหงิด
“เอ่อ... จ้ะ”
ปั้นหยาเดินเข้าไปคุกเข่าใกล้ๆ กับฝ่าเท้าของอันนา กำลังจะเปิดขวดน้ำยาทาเล็บอยู่แล้วเชียว แต่เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูดังใกล้เข้ามาเสียก่อน
“เสียงรถพี่แม็กนี่”
รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าของอันนา ก่อนที่หล่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้
“แกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ เร็วเข้า”
“เอ่อ... ทำไมล่ะจ๊ะน้องอัน”
ปั้นหยาที่คุกเข่าอยู่กับพื้นเพื่อเตรียมทาเล็บเท้าให้กับอันนาช้อนตามองคนออกคำสั่งอย่างแปลกใจ
“แกไม่ต้องมาถามหรอก ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สิ เร็วเข้า!”
ปั้นหยาลุกขึ้นทำตามคำสั่งของอันนาทั้งๆ ที่สมองยังมึนงงไม่เปลี่ยนแปลง
“เอาขาขึ้นมาพาดไว้บนโต๊ะสิ เร็วเข้า”
“เอ่อ... พี่ใส่กระโปรงคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
ปั้นหยาไม่ได้ทำตามคำสั่งนี้ ทำให้อันนาต้องเป็นฝ่ายกระชากขาเรียวของปั้นหยาขึ้นมาด้วยตัวเอง
“น้องอัน... อุ๊ย!”
มือเล็กของปั้นหยาต้องรีบตะครุบชายกระโปรงที่ร่นขึ้นมาถึงขาอ่อนเอาไว้ทันที
“น้องอันจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยเท้าพี่เถอะ”
“อยู่เฉยๆ เถอะน่า”
อันนาลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น และตั้งท่าจะทาเล็บเท้าให้กับปั้นหยา
“แต่พี่ไม่อยากทาเล็บนะน้องอัน ปล่อยขาพี่เถอะ”
สมองของปั้นหยาตามการกระทำของอันนาไม่ทัน ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ อันนาก็ทำแบบนี้ จนกระทั่งร่างสูงใหญ่เกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของแม็กซิมัสปรากฏขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้เข้าใจทุกอย่าง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อันนากระทำ
“พี่แม็กทำไมถึงมาเงียบๆ ล่ะคะ ไม่เห็นโทรหาอันก่อนเลย”
แม็กซิมัสมองคนรักของตัวเองที่กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น โดยมีฝ่าเท้าของปั้นหยาอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ
“อันทำอะไรครับนั่น”
“อ๋อ... พี่หยาอยากทาเล็บเท้าน่ะค่ะ อันก็เลยช่วยทาค่ะ”
“คือ...”
ปั้นหยาตั้งท่าจะอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าแม็กซิมัสจะเชื่อคำพูดของอันนาไปแล้วทั้งหมด
“อันไม่ใช่คนใช้ของเธอ ไม่ใช่หรือปั้นหยา”
แม็กซิมัสจ้องมองหน้าไร้เครื่องสำอางของปั้นหยาเขม็ง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง
“เอ่อ... คือว่า...”
“พี่แม็กอย่าพูดเสียงดุกับพี่หยาสิคะ อันเต็มใจทำให้พี่หยาเองแหละค่ะ”
สายตาที่แม็กซิมัสใช้มองมาทำให้ปั้นหยาเจ็บหัวใจเหลือเกิน เพราะเขามองหล่อนด้วยความขยะแขยงและเกลียดชัง
“ขอ... ตัวค่ะ”
และหล่อนก็ไม่อาจจะทนนั่งให้เขาเข่นฆ่าทางสายตาได้อีก จำต้องรีบลุกขึ้น และเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
อันนาลอบยิ้มสะใจ ก่อนจะเดินมาเกาะแขนล่ำสันของแม็กซิมัสเอาไว้ พร้อมกับพูดจาประจบประแจง
“อันดีใจนะคะที่พี่แม็กรักและเป็นห่วงอันมาก แต่อันก็ไม่อยากให้พี่แม็กดุพี่หยาเลยค่ะ” หล่อนแสดงทำเป็นบีบน้ำตา เมื่อแม็กซิมัสเลื่อนสายตามามองสบตา
“ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นทำไม่ถูก พี่ก็ต้องตักเตือนสิครับ และอีกอย่าง พี่ทนเห็นอันถูกโขกสับแบบนี้ไม่ได้”
“อันขอบคุณมากนะคะ แต่อันชินแล้วล่ะค่ะ ในเมื่ออันไม่ใช่หลานรักของคุณย่า อันก็ต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมต่อไปเรื่อยๆ จนกว่า...”
“จนกว่าอะไรหรือครับ”
“จนกว่าอันจะย้ายออกไปจากที่นี่ไงล่ะคะ”
แม็กซิมัสเข้าใจความหมายของอันนาดีว่าหญิงสาวต้องการให้เขาทำอะไร ซึ่งเขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือหล่อน ให้หลุดพ้นจากขุมนรกนี้เสียที
“พี่สัญญานะครับว่าปลายปีนี้จะให้ที่บ้านมาเจรจาสู่ขอน้องอัน”
“ปลายปีเลยเหรอคะ นี่เพิ่งมีนาเองนะคะ”
“พี่ก็อยากแต่งเสียวันนี้พรุ่งนี้ แต่ว่าพี่ต้องเคลียร์งานที่โรงพยาบาลให้เบาลงก่อน แล้วอีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ก็ยังไม่สะดวกเดินทางมาเมืองไทยตอนนี้ด้วย”
อันนาฝืนยิ้มให้กับแม็กซิมัส ก่อนจะซบหน้ากับแผงอกกว้างกำยำของเขา
‘บ้าจริง อันรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอกนะพี่แม็ก’
เพราะหล่อนระแคะระคายมาว่ามีหมอสาวสวยที่เพิ่งย้ายมาจากลอนดอนมาตามติดแม็กซิมัส ซึ่งหล่อนเกรงว่าคนรักของตนเองจะหวั่นไหว
“อันตามใจพี่แม็กค่ะ”
“พี่ชอบที่อันว่านอนสอนง่ายแบบนี้จัง”
แม็กซิมัสยกมือขึ้นลูบหัวทุยของอันนาแผ่วเบา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“ก็อันไม่อยากทำให้พี่แม็กไม่สบายใจนี่คะ” อันนาดันตัวออกห่างจากเขา และช้อนตาขึ้นมองด้วยแววตาหวานฉ่ำ
“อันรักพี่แม็กมาก อันอยากให้พี่แม็กมีความสุขที่สุดตอนที่อยู่กับอันค่ะ”
“พี่ก็รักอันครับ”
อันนากำลังจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจะจูบปากของแฟนหนุ่ม แต่เสียงของตกแตกดังลั่นขึ้นเสียก่อน และมันก็ทำให้อารมณ์โรแมนติกหายไปจนหมด
“ใครทำบ้าอะไรเนี่ย?!”
หล่อนตวาดลั่นอย่างลืมตัว แต่พอเห็นสายตาเคลือบแคลงที่แม็กซิมัสมองจ้องมา อันนาก็รีบปั้นยิ้ม และแก้ตัวไปข้างๆ คูๆ ซึ่งแม็กซิมัสก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“เอ่อ... ใครนะซุ่มซ่ามจังเลย เดี๋ยวอันขอตัวไปดูหน่อยนะคะ”
“พี่ไปด้วย”
“ค่ะ”
แม็กซิมัสก้าวตามร่างของอันนาที่เดินนำหน้าไปติดๆ ก่อนจะพบว่าเสียงดังกังวานเกิดขึ้นในห้องครัว และคนก่อให้เกิดเสียงนั้นก็คือปั้นหยานั่นเอง
เขาเห็นปั้นหยากำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วบนพื้นด้วยความรีบร้อน และทันทีที่หล่อนเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขากับอันนา นิ้วเรียวสีขาวสะอาดก็ถูกเศษแก้วบาดจนเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา
“แก... เอ่อ... พี่หยาทำแก้วตกแตกเหรอคะ”
